Różnorodność religijna we Francji

Od czasu uchwalenia w 1905 r. ustawy o rozdziale kościoła od państwa, we Francji istniało wiele różnych religii. Oprócz czterech uznanych w 1905 r. (katolicyzm, protestantyzm reformowany i luterański oraz judaizm), istnieją religie, które są geograficznie i historycznie nowe we Francji. Islam, buddyzm i prawosławie mają teraz swoje miejsce we francuskim krajobrazie religijnym. W rezultacie Francja jest krajem europejskim z największą liczbą muzułmanów, żydów i buddystów.

Pomimo braku oficjalnych statystyk od 1872 roku (kiedy to zabroniono gromadzenia danych na temat przynależności religijnej ludności), można nakreślić następujący obraz:

• Katolicyzm pozostaje wiodącą religią we Francji, pomimo znacznego spadku od lat 80-tych. Chociaż katolicy stanowią obecnie ponad 60 procent populacji, tylko 10 procent z nich faktycznie praktykuje swoją religię.
• Ateizm, który zaprzecza istnieniu boskiej istoty, oraz agnostycyzm, który wątpi w jej istnienie, od kilku lat odnotowują wzrost. Osoby, które można określić jako "niereligijne", stanowią prawie 30 procent francuskiej populacji.
• Islam stał się drugą co do wielkości religią we Francji. Szacuje się, że we Francji jest 5 milionów muzułmanów, praktykujących lub niepraktykujących, co stanowi 7% populacji.
• Protestantyzm stanowi 2% populacji, czyli 1,2 miliona osób.
• Judaizm ma około 600 000 członków (1%), z których większość to sefardyjczycy.
• Buddyzm we Francji ma 300 000 wyznawców, głównie z Azji, do których należy dodać 100 000 wyznawców z innych krajów, co daje łączną liczbę 400 000.
• Inne ruchy religijne, pomimo wielu polemik i kontrowersji, jakie mogą wywoływać ze względu na swój mniej lub bardziej sekciarski charakter, doświadczają pewnej witalności. Na przykład Świadkowie Jehowy liczą 140 000 "głosicieli".

Praktyki religijne są niskie wśród młodych ludzi i nieco wzrastają wraz z wiekiem. Ten spadek wśród młodszych pokoleń można wyjaśnić faktem, że przynależność do religii jest coraz mniej kwestią społecznego konformizmu, a bardziej kwestią indywidualnej praktyki, a zatem wymaga mniej zewnętrznych manifestacji.