Starożytni Druidzi: Życie, rytuały i mistyczne praktyki celtyckich kapłanów

Druidzi byli klasą ludzi w starożytnych kulturach celtyckich, znaną z wielkiej mądrości i znajomości tradycji. Oprócz bycia kapłanami odpowiedzialnymi za wszystkie rytuały religijne, takie jak ofiary (w tym ofiary z ludzi), druidzi mogli zapewnić praktyczną pomoc, interpretując wydarzenia w przyrodzie, przewidując przyszłość i warząc mikstury lecznicze, zwłaszcza ze świętych roślin, takich jak jemioła. Kapłani byli strażnikami historii społeczności, a także mogli być wzywani do nakładania tabu (lub, mniej dokładnie, zaklęć) na ludzi w celu egzekwowania norm społecznych. Druidzi i religia celtycka podupadły po prześladowaniach ze strony Rzymian w pierwszym wieku naszej ery i pojawieniu się chrześcijaństwa w Europie.

Kim są druidzi?

Słowo druid pochodzi od „druides”/„druidae” w języku łacińskim, „druad” w języku staroirlandzkim i „dryw” w języku walijskim. Niewielu uczonych zgadza się dziś z tradycyjnym poglądem, że nazwa ta pochodzi od połączenia dwóch lub więcej celtyckich słów oznaczających „wiedzę”, „dąb” lub „wiedzę dębu” (dru-vid-en). Jako opiekunowie zgromadzonej wiedzy społeczności (przekazywanej ustnie od starszych do nowicjuszy), druidzi mieli wysoki status w społeczeństwach celtyckich.

Nie płacili podatków i nie byli zobowiązani do służby wojskowej. Jest prawdopodobne, że niektórzy druidzi doradzali władcom w sprawach religijnych i przewodniczyli sprawom sądowym, takim jak sprawy karne, spory spadkowe i spory graniczne. Druidzi nadzorowali również przysięgi wojowników, aby zademonstrować ich lojalność wobec wodza. Kapłani podkreślali swój niezależny status długimi białymi szatami, a także niezwykłym nakryciem głowy. Ten rodzaj nakrycia głowy składał się z brązowych części w postaci liści, stożków lub dysków, czasami z rogami lub porożami.

Nie wiadomo, czy druidzi mieli własną wewnętrzną hierarchię, poza rozróżnieniem na doświadczonych i nowicjuszy, ale w Galii główny druid był wybierany i sprawował urząd dożywotnio. Nowicjusze spędzali około 20 lat ucząc się ustnej wiedzy od swoich mistrzów. Wśród druidów były również kobiety, ale nie ma wyraźnych dowodów na ich istnienie, z wyjątkiem późniejszych źródeł, a to z reguły tylko w Galii i Irlandii.

Rola druidów w społeczności

Druidzi byli uważani za pośredników między bogami, więc ich ofiary i ofiary mogły uszczęśliwić te potężne bóstwa, a tym samym zmniejszyć próby, które regularnie zadawali ludziom. Władza druidów i ich monopol na ceremonie religijne oznaczały, że każdy, kto nie przestrzegał zasad, ryzykował wykluczenie z rytuałów, co zasadniczo czyniło taką osobę nieczystą i wyrzutkiem społeczności. Druid mógł nałożyć na daną osobę tabu lub zakazy, znane jako „geis” w Irlandii lub po prostu „zaklęcia” gdzie indziej (choć termin ten może nie być idealny ze względu na jego konotacje z magią). Takie zakazy mogły być przyziemne, takie jak niejedzenie określonego rodzaju mięsa, ale jeśli nie były przestrzegane, wierzono, że śmierć lub hańba wkrótce spadnie na przestępcę i jego krewnych.

Druidzi byli również proszeni o wyjaśnienie i kontrolowanie sił nadprzyrodzonych i niesamowitych zjawisk naturalnych. W tym charakterze druidzi twierdzili również, że przewidują przyszłość, więc musieli poprawnie interpretować znaki. Z tego powodu Druidzi byli świetnymi astronomami i ekspertami w posługiwaniu się kalendarzami. Autorzy rzymscy czasami przypisują funkcje wróżbiarskie innej klasie ludzi, jasnowidzom.

Inną funkcją druidów było przygotowywanie mikstur, za pomocą których wzmacniali swoje tabu i zaklęcia. Używanie przedmiotów do rzucania zaklęć lub klątw na wrogów było dość powszechną praktyką w starożytności w wielu kulturach. Jednak skojarzenie druidów z magią najprawdopodobniej wynika z demonizacji pogańskich praktyk. Znacznie bardziej prawdopodobną umiejętnością jest znajomość naturalnych leków i środków na powszechne dolegliwości, Druidzi zbierali rośliny takie jak jemioła i często robili to w nocy. Jemioła była szczególnie ważna dla druidów, ponieważ była tradycyjnym symbolem życia i płodności, ponieważ jest wiecznie zielona i zachowuje liście nawet wtedy, gdy drzewo żywicielskie traci wszystkie liście na zimę.

Rytuały, ofiary i pogrzeby

Druidzi przewodniczyli wszelkiego rodzaju ceremoniom religijnym w celtyckich społecznościach. Ofiary składano w ważnych naturalnych miejscach, takich jak rzeki, źródła, jeziora i bagna. Rytuały odprawiano również na szczytach wzgórz i w świętych gajach, zwłaszcza dębowych. Wszystkie te miejsca były uważane za punkty spotkań między światem fizycznym i nadprzyrodzonym. Żywność, broń i cenne przedmioty były przedmiotem modlitw i rytualnych ofiar składanych bogom.

Po bitwie pojmani wojownicy wroga byli czasami składani w ofierze bogom. Zwierzęta i ludzie byli składani w ofierze jako wielki dar, aby uspokoić wiele celtyckich bóstw. Ofiary, zarówno zwierzęce, jak i ludzkie, były uważnie obserwowane, gdy umierały, a druidzi próbowali interpretować ich śmierć, strużki krwi, a nawet sposób, w jaki upadali na ziemię, aby rzucić światło na przyszłość.

Druidzi przeprowadzali również bardziej pokojowe ceremonie pogrzebowe. Istnieją archeologiczne dowody na to, że Celtowie wierzyli w życie pozagrobowe, a druidzi rozpowszechniali ideę, że dusza opuszcza ciało, by ponownie pojawić się w innym po śmierci (choć wiara ta mogła zostać utrwalona przez władców pragnących dodać swoim wojownikom odwagi w walce). W pochówkach, takich jak pochówki wielkich wojowników i władców, ludzie byli grzebani z ich codziennymi rzeczami, bronią i cennymi przedmiotami, takimi jak złota biżuteria. Alternatywą dla pochówku była kremacja i ekshumacja, w której zwłoki pozostawiano na jakiś czas na świeżym powietrzu, a kości zakopywano lub zachowywano na potrzeby przyszłych ceremonii religijnych.

Upadek kultury druidów

Druidzi podupadli w okresie rozkwitu Imperium Rzymskiego, być może dlatego, że byli bardzo ważną siłą jednoczącą kultury, które Rzymianie próbowali wyprzeć. Innym powodem była niechęć Rzymian do składania ofiar z ludzi, pomimo ich zamiłowania do krwawych sportów i wizualnych egzekucji. Trzecim powodem było starcie ideologiczne, ponieważ Rzym był kulturą materialistyczną i hierarchiczną, a Druidzi byli duchowi i moralni, z wiarą w kolektywną własność. Kilku cesarzy próbowało wyplenić Druidów, a w 59 r. n.e. centrum Druidów w Anglesey było systematycznie atakowane przez rzymską armię.

Kolejnym i największym zagrożeniem dla druidów była chrystianizacja Europy Zachodniej i Środkowej od późnej starożytności do okresu średniowiecza. Druidyzm odradza się od XVII wieku, choć stopień nakładania się starożytnych druidów i ich bardziej współczesnych odpowiedników jest kwestią kontrowersyjną, której badacze starożytnych Celtów nie poświęcają zbyt wiele uwagi. W tym samym czasie rozpoczęto badania nad Druidami i Celtami, co doprowadziło do powstania często dziwacznych, ale uporczywych twierdzeń, takich jak pomysł, że megalityczne pomniki w całej Europie były świątyniami Druidów, chociaż nie pojawiły się one w zapisach historycznych aż do tysięcy lat później.

Wnioski

Starożytni druidzi zajmowali ważne miejsce w celtyckim społeczeństwie, łącząc role kapłanów, uzdrowicieli, astronomów i prawodawców. Byli nie tylko przywódcami religijnymi, ale także strażnikami wiedzy i tradycji kulturowych, które były przekazywane z pokolenia na pokolenie. Dziś dziedzictwo Druidów nadal ekscytuje umysły historyków, archeologów i miłośników mitologii. Ich tajemnicze rytuały, wiedza o naturze i magiczne praktyki pozostają przedmiotem wielu badań i spekulacji. Pomimo zniszczeń i strat spowodowanych podbojami i zmianami paradygmatów religijnych, Druidzi odcisnęli swoje piętno na historii, przypominając nam o bogactwie i głębi starożytnych kultur celtyckich.

FAQ